juryrapport Gouden Doerian

(…) Wie De Hondenkoning van Walter van den Berg literatuur noemt heeft thuis waarschijnlijk een abstract schilderij van Bob Ross aan de muur hangen.(…) (…) Het is lang geleden dat er een zo slecht boek van een debutant is verschenen. Walter haalde ons het bloed onder onze nagels vandaan. Gemakzuchtige kopje thee koekje er bij lectuur gepresenteerd als echte kunst, meer is het niet. (…) (…) Vaak is het gevaarlijk om de hoofdpersoon uit een roman gelijk te stellen met de schrijver maar in het geval van De Hondenkoning durven wij die stelling wel aan. De hoofdpersoon maakt net zo'n lusteloze indruk als de schrijver zelf, die wij bij de presentatie van zijn boek, samen met enkele andere debutanten, opzichtig zagen schutteren. Hij moest voorlezen maar was zijn boek vergeten mee te nemen. (…) (..) Het is allemaal al eens honderd keer gedaan en honderd keer beter. Walter hanteert de bekende staccato stijl van de schrijver die niet in staat is lange, samengestelde zinnen te schrijven. Het is een voortdurend vluchten in stoplappen, semi-diepzinnige observaties en leuke dingetjes herkennen in voorbijgangers. Walter is een lege huls die schrijft over lege hulzen in een stijl die je de haren ten berge doet rijzen. (…) (…) Walter van den Berg schijnt in eigen kring bewierookt te worden. Men heeft hem in de weblogscene min of meer geadopteerd. Het is een trots die lijkt op de glorie die een achterlijke familie ervaart als een van hun drie seconde op de televisie is geweest. Ze bestaan. Walter bestaat ook, helaas. (…) Walter heeft niet alleen het slechtste boek van het afgelopen jaar geschreven maar waarschijnlijk van de laatste honderd jaar. Het is een klap in het gezicht van iedere lezer die tenminste nog iets van een doorleefd gevoel terug wil vinden in wat hij tot zich neemt. Walter lijkt alleen maar te schrijven voor alle eenzame jongens zonder talent. Die zullen in dit boek veel herkennen. (…) (…) Het kan niet anders dan dat iemand bij de Bezige Bij familie is van Walter en dat dit zijn cadeautje was aan zijn neefje. In ieder ander land ter wereld was dit manuscript verbrandt. (…)

Terug naar GeenStijl.nl