hoofdmenu

online

peiling

De hoofdredactie van het Algemeen Dagblad weigerde een aantal dagen geleden om de wekelijkse column van mijn broer te plaatsen. De column had als kop "Bernhard" en las als een soort necrologie over de prins.
Op het moment dat Hugo de column inleverde leefde de Prins nog, maar was het wel algemeen bekend dat zijn einde nabij was. Op woensdag, de dag dat de column had moeten verschijnen, stierf de prins 's avonds om tien voor zeven.
Nu, vijf dagen na de weigering, zegt Hugo:
"Als ik de column nu nalees schaam ik me wel een beetje. Het had namelijk veel harder gemoeten. Ik begrijp echt niet dat Jan Bonjer, die echt een fantastische hoofdredacteur is, de column heeft geweigerd. Zijn motivatie dat Bernhard op het moment van plaatsing (woensdag jl.) nog niet dood was, overtuigt mij niet."

Jan Bonjer

(foto AD)

Ik heb AD-hoofdredacteur Jan Bonjer dit weekend gevraagd om een commentaar op de weigering. Hieronder zijn letterlijke reactie:

Waarom heb ik publicatie van de column in de krant van woensdag 1 december tegengehouden?

1) De vorm: de column is gedeeltelijk geschreven als een necrologie, een terugblik op en recensie van het leven van Prins Bernhard. Het is merkwaardig en verwarrend voor lezers zo'n bijdrage te publiceren als de prins nog niet dood is (hij overleed woensdagavond 1 december). Aan deze vorm was niet gemakkelijk en niet snel iets te veranderen.
2) De inhoud: er staan op z'n minst twee diskwalificerende omschrijvingen van Bernhard en een niet onderbouwde verdenking in de column: een herrieschopper en iemand die 'naaiend' door het land trekt. De verdenking van het steeds tippen van de hoofdredactie van de Telegraaf krijgt een bizarre ontknoping: zou de loyaliteit van Bernhard aan de Telegraaf zo ver gaan dat hij net voor het uitblazen van de laatste adem nog die krant belt, vraagt Hugo zich af. Op het moment van publiceren zou de prins wel eens kunnen overlijden ten gevolge van ernstige ademhalingsmoeilijkheden. Dan vind ik het niet kies en niet kunnen juist op zo'n moment te speculeren over de wijze waarop de Telegraaf van dit nieuws op de hoogte kan worden gesteld.
3) De doorslaggevende reden voor weigering van de column: fair play. De vrijheid voor de columnist in onze krant is groot, je mag heel veel schrijven, beschuldigingen uiten aan het adres van wie dan ook, graag met enige onderbouwing daarbij, maar dan moeten die beschuldigde personen zich wel kunnen verdedigen, zo zij zich daartoe geroepen voelen. Iemand beschuldigen die op het moment van publicatie stervende is, vind ik in hoge mate unfair (ongeacht wie het is).

In deze trant zal ik aanstaande zaterdag schrijven in de rubriek Van de Hoofdredactie. Dat gebeurt een week later doordat ik gisteren per se iets wilde zeggen tegen de lezers over de besprekingen tussen PCM en Wegener., aldus Jan Bonjer.

Mijn broer wil het meningsverschil niet op de spits te drijven en onthoudt zich verder van commentaar. Wel ziet hij zijn column toch graag gepubliceerd en hij heeft mij gevraagd dat te doen. Bij deze dus de gewraakte column van woensdag 1 december:

Hugo Borst

(foto AD)

Bernhard

Hoewel geen monarchist was ik gehecht aan Bernhard Leopold Frederik Everhard Julius Coerts Karel Godfried Pieter von Lippe Biesterfeld. Zoals die man aan het leven hing. Van alle sterfelijken op deez’ aard was hij het meest onsterfelijk. Greet Hofmans noch God had de prins nodig om Magere Hein te bezweren.
Tenminste, dat dacht ik. Naar nu blijkt zal hem het gesprek met Jan Peter Balkenende, over leven en dood, fataal worden. Het oranje polsbandje dat de premier hem op de valreep wilde aansmeren was de limit. Dat voor iemand die auto-ongelukken en vluchten met gammele vliegtuigen tot een goed einde bracht, een uurtje met onze premier te veel van het goede is, heet ironie.
Wat ik bij zijn leven en welzijn nooit heb gehad, treft mij nu als de bliksem. Hoe moet het na de dood van Bernhard verder met dit land? Wie zal het nu opnemen voor personeel van supermarkten dat stelende klanten aftuigt? Wie betaalt hun rechtsgang? En nog wat: wie tipt De Telegraaf voortaan? Ja, hij had een hart van goud hè.
Trouwens, als de prins vandaag of morgen overlijdt, wie vertelt het de wakkere knapen van De T. dan? Of is de prins zó loyaal om de hoofdredactie van de krant te verwittigen dat hij zijn laatste koninklijke adem zal uitblazen zodra hij de verbinding verbreekt? Wellicht volgt er ook nog een brief van zijn hand in de Volkskrant, waarin ultieme duidelijkheid wordt verschaft over Stadhoudersbrief, Lockheed en, zeg maar, de echte affaires?
Het is een wreed jaar geweest. Na Oltmans, Van Gogh en Hazes ontviel ons met Bernhard weer een herrieschopper. Ik hoorde gisterochtend Rutger van Santen van de Wereldomroep zeggen dat de verplichte rouwperiode een tijdje politieke rust moet brengen in Den Haag. Het zijn inderdaad verwarrende tijden. Pim de Grootste Nederlander Aller Tijden, Wouter Bos die flirt met Geert Wilders en de ene Marokkaan die de andere Marokkaan een NSB’er noemt, wat mij betreft het toppunt van inburgering.
Maar stilte? Bezinning? Ik weet het niet. Misschien moet Nederland als eerbetoon aan Bernhard tijdens de rouwperiode de dag juist beginnen met een biertje, acht dagen scheuren over de snelweg en zich een slag in de rondte naaien. Laten we voorts jagen op wild en tegelijkertijd geld overmaken aan het Wereldnatuurfonds. Als Bernhard er altijd allemaal mee weg is gekomen, waarom wij dan niet?

Hugo Borst

Mijn broer Hugo heeft me gevraagd om maandag op deze plaats een door de hoofdredactie van het Algemeen Dagblad geweigerde column van hem te plaatsen. In zijn wel gepubliceerde sportcolumn (eerst gratis aanmelden)van vandaag licht hij een en ander toe.
Ik zal na dit weekend aan zijn verzoek voldoen.

Het is vandaag op de kop af een jaar geleden dat ik te horen kreeg dat er voor mij geen plaats meer was in de herberg die Radio Rijnmond heet. In de eerste maanden daarna heb ik mijn weblog (Beukboss) gebruikt om ook "mijn verhaal" over mijn vertrek als hoofdredacteur naar buiten te brengen. Frustraties heb ik daarbij niet altijd kunnen onderdrukken. En ook nu heb ik nog steeds forse kritiek op het toenmalige bestuur dat mij op laffe wijze geslachtofferd heeft om boze provinciale politici gunstig te stemmen.
Toch ben ik inmiddels meer met mijn toekomst bezig, dan met mijn verleden. En dat is maar beter ook, want niets is erger dan gefrustreerde en verbitterde mensen.
En zo denkt Nico Haasbroek er ook over.
Want het is vandaag niet alleen een jaar geleden dat ik Rijnmond vaarwel heb moeten zeggen, vandaag verscheen een boek van Nico, die een aantal jaren geleden ook gedwongen moest opstappen als hoofdredacteur van het NOS-journaal.
Ik heb Nico vijf jaar (1983 - 1988) van dichtbij meegemaakt toen hij hoofdredacteur van Radio Rijnmond was. Het was wat mij betreft een haat-liefde verhouding tussen Nico en mij. Ik bewonderde Nico om zijn journalistieke creativiteit en humor, maar zijn managementkwaliteiten staken daar destijds helaas schril bij af. Toen ik na vijf jaar bij Rijnmond vertrok om samen met de directeur van Radio Rijnmond, Henk Tiesma, Stads TV Rotterdam op te zetten, bekoelde mijn relatie met Nico definitief.
In zijn boek "Journaaljaren" analyseert Nico, zo lees ik op de achterkant, op (zelf)kritische wijze zijn functioneren bij het NOS-journaal en het conflict dat uiteindelijk tot zijn vertrek leidde.
"Journaaljaren" ligt deze week op mijn nachtkastje.

Oud Radio Rijnmond collega Martin Volder schrijft op zijn weblog ook over het boek van Nico.
En mediablog ook

Vandaag voor de derde keer opnieuw vergeefs gewacht op de monteur van UPC. Bij de klantenservice kunnen ze er niet warm of koud van worden.
"Moet ik voor u een nieuwe afspraak maken?", wordt me gevraagd alsof er werkelijk niets is gebeurd.
"Nou nee", antwoord ik, "tenzij ik een vast persoon van UPC als aanspreekpunt krijg toegewezen. Met een rechtstreeks telefoonnummer".
Maar deze vorm van VIP-behandeling voor gefrustreerde klanten kent UPC niet. Sterker nog, als ik toch nog UPC digitale telefonie wil, dan moet ik opnieuw allerlei formulieren invullen omdat ik anders mijn huidige KPN-nummer niet "mee kan nemen" naar UPC. Deze zogenaamde nummerportering was alleen geregeld voor de eerste geplande aansluitdag.
Misschien is het maar beter ook zo. Een bedrijf dat zo slordig omspringt met nieuwe klanten, zal bestaande klanten al helemaal slecht behandelen, lijkt me.
Mijn digitale telefoon-avontuur bij UPC heeft me nog wel 75 euro opgeleverd, want ook vandaag krijg ik weer 25 euro genoegdoening voor geleden schade.

UPC aflevering 4
UPC aflevering 3
UPC aflevering 2
UPC aflevering 1

UPC heeft vandaag weer verstek laten gaan. Ook vanochtend geen monteur gezien ondanks een nieuwe afspraak. En dat leverde me dus weer 25 euro compensatie op. Zo word ik dus slapende rijk van UPC.
Morgen een derde kans om de digitale telefonie op de Beukelsdijk tot leven te laten komen. Driemaal scheepsrecht?

Ik heb in aflevering 2 beloofd verslag te blijven doen van mijn ervaringen met de digitale telefonie van UPC. Vandaag is de grote dag: Mijn KPN-abonnement wordt omgezet in eentje van UPC. De monteur komt langs tussen 08.00 en 13.00 uur om de overgang technisch uit te voeren.
Rond tien uur wordt aangebeld door een man die met een gebruikte parkeerkraskaart in zijn hand staat te wapperen. Met zo'n kaart (beperkte oplage) kunnen bewoners hun familie en vrienden tegen een lager tarief dan normaal voor de deur laten parkeren. Anders houd je geen vrienden meer over, nietwaar.
Hij vraagt aan mij hoe hij aan zo'n kaart kan komen. Ik ben nogal verbaasd omdat pal voor de deur een werkende parkeerautomaat staat. Ik hoef toch niet te betalen voor het parkeren van een UPC-auto?
Maar ik wil de dag goed beginnen, dus ik geef de monteur een van mijn kraskaarten. Daarmee kan hij desnoods een halve dag parkeren. Even later staat een vriendelijke monteur bij mij in de gang.
Maar al snel blijkt dat hij niets afweet van de gratis telefoon (zie aflevering 1 + 2) die vandaag ook aangesloten moet worden. Ik begin nattigheid te voelen. Als de monteur zegt dat de telefoon "volgende week" komt, zeg ik dat ik iets anders heb afgesproken met UPC. Niks volgende week.
Er volgt een voor mij onverstaanbaar telefoontje tussen de monteur en zijn baas. Tenminste, ik vermoed dat het zijn baas is, want de conversatie gaat van begin tot eind in het Turks.
Na afloop van het gesprek meldt de monteur dat vanmiddag een andere monteur komt met een telefoon. Ik baal, want ik heb dan een paar afspraken die ik nu moet afzeggen.
De monteur vertrekt weer in, naar ik nu pas zie, een gammele auto die nog geen vijf minuten voor de deur geparkeerd heeft gestaan met mijn kostbare kraskaart.
Rond half een gaat opnieuw de bel. "Goedemiddag", zegt een man met onmiskenbaar Brabants accent, "ik ben van UPC."
"U bent lekker snel gekomen. Ik had al op het ergste gerekend", zeg ik blij. "U komt de telefoon aansluiten!".
"Aansluiten? Nee hoor. Ik ben controleur bij UPC. Ik kom kijken of de aansluiting vanmorgen naar wens is gegaan."
Ik schiet in de lach. Nee, dit gaat vandaag echt niet meer goedkomen, denk ik. "Er valt niets te controleren", zeg ik en ik leg hem uit wat er is gebeurd. Verder vraag ik hem te checken of er inderdaad nog een andere monteur komt vanmiddag.
De controleur van UPC pleegt twee belletjes en vertelt me met een buitengewoon grote stelligheid dat de monteur van vanmorgen over een uurtje of twee terugkomt. Met een gratis telefoon. "Hij maakt nu nog een andere klus af en gaat dan de telefoon ophalen in het magazijn in Ridderkerk. Dan komt hij gelijk naar u toe", aldus de controleur.
Ik krijg weer vertrouwen. Z'n controleur is tenslotte niet zomaar controleur geworden. Dan moet je toch iets in je mars hebben. Gaat het toch nog goedkomen.
Niet dus!
Om half zes bel ik UPC. Een geduldige mevrouw hoort me aan en zegt dat ik nog tot zes uur moet wachten. Na zessen kan er pas geklaagd worden. Tot die tijd kan de monteur nog komen.
Ik zeg dat ik het een beetje heb gehad met UPC. "Ik begrijp het", zegt ze, "ik ook".
"Voor die opmerking kunt u ontslagen worden", reageer ik verbaasd.
"Weet ik, maar het lucht op."
Om kwart over zes bel ik opnieuw met UPC. Tien minuten in de wacht. Eindelijk contact en dan plotseling tuut-tuut-tuut, weg verbinding.
Half zeven weer gebeld. Tien minuten in de wacht. Ik ben inmiddels murf. Opnieuw contact. Mijn klacht wordt genoteerd. We maken een nieuwe afspraak. (moet ik dat eigenlijk wel doen?)
Ik word tot slot verwezen naar een ander nummer van UPC. "Als u dat belt kunt u een klacht indienen en krijgt u een vergoeding voor al uw ellende. U kunt nog tot zeven uur terecht"
Benieuwd bel ik 0900-1580. "Vervelend voor u," zegt de zoveelste UPC-medewerker van vandaag. "U heeft recht op 25 euro genoegdoening".
Die incasseren we dan maar.
Wordt ongetwijfeld vervolgd.

Bovenstaande advertentie - of variaties erop - tref ik regelmatig aan op prominente plekken in het Algemeen Dagblad en het Rotterdams Dagblad. Meestal op zaterdag. Een paar weken terug ging het specifiek over parkeren en mobiel betalen. Net zoals nu bracht de in de advertentie vermelde link "Kijk op www.rotterdam.nl/parkeren" mij nergens. Een dode URL.
Weggegooid geld dus, die advertenties. En dan durven ze nog te schrijven: "Voortaan makkelijk te vinden op Internet".

update maandag 22-11 13.30 uur: De dode link is moeizaam tot leven gekomen. Deze link brengt je er ook, maar sneller.

Een week of vier geleden schreef ik op dit weblog een artikeltje over een misleidende campagne van UPC om mensen over te halen om aan de digitale (kabel)telefonie te gaan. De eerste 750 aanmeldingen zouden worden beloond met een Siemens telefoon t.w.v. ongeveer 150 euro. Alleen wil UPC bij de aanmelding niet vertellen of de telefoons er nog zijn. Reden voor mij om er van af te zien.
Nou dat heb ik geweten.
Sinds mijn laatste telefoontje met UPC en het eerder genoemde (goedgelezen) stukje op mijn weblog, ben ik min of meer telefonisch gestalkt door medewerkers van UPC.
Iedere keer legde ik geduldig uit dat ik best van KPN naar UPC wilde overschakelen, maar dat die telefoon een voorwaarde was. Te meer omdat ik anders geen nummerherkenning meer zou hebben. (UPC werkt met een ander systeem van nummerherkenning dan KPN. Mijn huidige telefoon is ongeschikt voor UPC)
Dus vroeg ik iedere keer of de aanbieding met de gratis telefoon nog geldig was. "Ja, de aanbieding geldt nog steeds", was steevast het antwoord, "maar ik weet niet of de telefoons er nog zijn", kwam er dan gelijk achteraan.
Tot er op een avond een jongeman belde die me garandeerde dat ik een gratis telefoon zou krijgen. Maar pas na mijn "Try and Buy" proefmaand. En ik kreeg niets zwart op wit over die telefoon. Dus de kans bestond dat ik na een maandje proefbellen uiteindelijk met lege handen aan een UPC-abonnement vastzat.
Ik bedankte voor de eer en vertelde de vriendelijke medewerker dat ik dan maar gewoon bij KPN bleef.
Een paar dagen later belde dezelfde kennelijk behoorlijk vasthoudende jongeman weer. Met triomf in zijn stem meldde hij: "U krijgt uw gratis telefoon direct bij de aansluiting. Deal?"
Ik was perplex en heb ja gezegd. Deze week wordt het boeltje aangesloten. Ik zal over een tijdje verslag doen van mijn ervaringen met UPC digitale telefonie.

Met stijgende verbazing heb ik kennis genomen van de komst van oranje en rode polsbandjes. Wie straks een oranje bandje draagt toont daarmee dat hij voor iedereen respect (Respect2All) heeft en wie een rode draagt is tegen geweld (Band Tegen Geweld). Volgende week zijn de bandjes al te koop voor 1 euro per stuk. (60 cent naar goed doel)
Dit gaat me allemaal een beetje te ver. Dat gele Livestrong bandje was tenmiste nog een origineel idee. Natuurlijk ben ik tegen geweld en voor een samenleving waar respect een groot goed is. Maar daar hoef je toch geen polsbandje voor te dragen. Ik kan zo nog honderd onderwerpen bedenken die ieders sympathie hebben. Die bandjes kunnen straks ook het tegenovergestelde bereiken. Dan lopen moslims met groene bandjes, christenen met paarse en alleen de niet-gelovigen dragen dan nog de gele bandjes van Livestrong.
Kappen met dus met die bandjes. Onder de leus: alleen geel is origineel!